இதனைப் படிக்க வேண்டாமே

இனியென்று காண்பேன் நின் புன்முறுவலை

இரண்டு நாள் தாடியுடன் தடியில்லாமல்
இறுதியாத்திரை புறப்படுமுன் இறுதி நித்திரையில் நீ
இருந்த போதினில் என் இறுகிய நெஞ்சினில்
தோன்றி மறைந்த பசுமை நினைவுகள்

உனை வந்து பார்த்துவிட்டு வீட்டுக்கு கிளம்புமுன்
‘ராசம்’ என் ஆச்சியின் ஆணைக்குட்பட்டு
ருபாயினையும் தந்துவிட்டு அன்பாய் முத்தமிடுவாயே

 

அன்று கன்னத்தை குத்திய தாடி
இன்றும் இன்பமாய் என் நெஞ்சினைக் குத்துதே.

உன் சரீரம் நான் சுமந்த குடத்து நீர்
நனைத்தபோது சற்று அசைந்ததே
வேடிக்கையாய் பேசி வேதனை மறந்து
சிரித்திடும்போது அசையுமே உன் தேகம் நின்
நாவினில் நர்த்தனம் ஆடிய வார்த்தைகள் எனை
இன்றும் இன்பமாய் நனைக்குதே

புத்தம்புதிய கதராடை உன்னுடலை அலங்கரிக்க
என் கரத்தால் பொத்தானைப் போட்டேனே
புன்னைநகர் மாமா வீட்டில் இருந்து சனிதோறும்
காலையில் என் வீட்டுக்கு அழைத்துவர உனக்கு
சட்டையும் போட்டு பொத்தானையும் போட்டு கைப்பிடித்து
நிழலாய் வருவேனே....
அந்த நிழல்கள் இன்றென் கண்ணில் நீரையும்
ஊறவைத்து நெஞ்சையும் கனக்கவைக்குதே

விண்ணுலகம் என்ன தவம் செய்த்தோ ?
நின்பங்கும் அங்கு வேண்டும் என்பதனாலா?
அங்குளோரும் வேதனை மறந்து சிரித்திடல்வேண்டுமென்பதாலா?
எதனால் உனை சித்திரைக்கு முன்னே அவ்வுலகம்
நிரந்தர விருந்தினராய் அழைத்தது?

அன்புக்கு மறுபெயர்-தாத்தா உன்பெயர்தான்
பொறுமைக்கு மறுபெயர்-தாத்தா உன்பெயர்தான்
பசுமையான நினைவுக்கு மறுபெயர்-தாத்தா உன்பெயர்தான்
சகிப்புக்கு மறுபெயர்-தாத்தா உன்பெயர்தான்
புறம்கூறாமைக்கு மறுபெயர்-தாத்தாஉன்பெயர்தான்
ரகசியங்களை புதைக்கும் குணத்துக்கு மறுபெயர்-தாத்தா உன்பெயர்தான்

எனக்கெல்லாம் ஒரேஒரு பெருமைதான் உண்டு தாத்தா
உன் பெயரன் என்பது மட்டும்தான் அது தாத்தா

என்றும் எங்களை இறையாய் இருந்து
காத்திடல் வேண்டி நின் தாழ்பணிந்து
வணங்கிடுவேன் தினமும் தாத்தா....

என்றும் காண்பேன் உன்புன்முறுவலை நினைவில்

(தன் தாத்தா மறைந்த அந்த வாரத்தில் பெயரன் பொன்.அனந்தபத்மகுமார்(முருகன்) வடித்த கவிதை)